Do zakochania jeden krok...

... a dokładnie 210 km. Na puente pojechałam wraz z Andreą do Sogamoso, miasta słońca i stali w dzielnicy Boyaca. Stali, bo ją produkują, a słońca, bo niegdysiejsi mieszkańcy tych ziem, plemię Muisca, czcili słońce szczególnie gorliwie w miejscu, gdzie dziś jest Sogamoso. Zresztą nazwa miasta pochodzi od imienia Sugamuxi, wielkiego przywódcy Muisków. I tak sobie myślę, tu wracam do przedostatniego zdania, że coś na rzeczy musi być, w Sogamoso czuć dobrą energię, czakram jakiś czy coś...

W sobotę rano umówiłam się z Andreą w... za przeproszeniem w dupie! A próbowałam umówić się na stacji benzynowej ;) Zamiast en la bomba powiedziałam en la pompa, śmiała się do łez. Czekał już tam na nas Diego, jedna piąta przemiłej rodziny Araque, która prowadzi w Sogamoso urokliwy pensjonacik "La Cazihita". To stary, rodzinny dom, odremontowany czule i pieczołowicie, i zamieniony w pensjonat, gdy dzieci, Leonardo, Diego i Margarita, wyfrunęły z gniazda do Bogoty. Tak wyglądało preludium do mojego zakochania, od pupy do miłości!

Pierwszy przystanek: Puente Boyaca. To most, nad którym (pod którym? przy? nie znam się na nomenklaturze wojennej) stoczona została jedna z najważniejszych bitew o niepodległość Kolumbii i Ameryki Południowej. Bitwie przewodził, oczywista sprawa, wyzwoliciel Simon Bolivar. Akurat trafiliśmy na uroczystą zmianę warty.









Wojska Bolivara przypuściły atak z miejsca, w którym dziś stoi obelisk, widoczny w tle, a bitwa toczyła się w dolince nad rzeczką.



A ponieważ ostatnio usłyszałam, że się bunkruję, proszę, nadal wyglądam tak, jak ja!



Znad rzeczki pojechaliśmy nad jezioro i to nie byle jakie, bo drugie co do wielkości jezioro w Ameryce Południowej, 55km2! Jezioro nazywa się Lago de Tota.











Miły dzień spędzony w pięknych okolicznościach przyrody zakończyliśmy równie miło, winem i tańcami, i wtedy właśnie poczułam, że się zakochałam. W Sogamoso i Boyace!