W poszukiwaniu prawdziwego, jak najmniej skażonego turystyką Fidżi, ruszyłam wbrew tłumom na wschód, omijając szerokim łukiem najpopularniejsze archipelagi Yasawas i Mamanucas. Skutkiem tej decyzji znalazłam się najpierw na wyspie Ovalau, na wschód od "głównej" wyspy kraju, Viti Levu.
Pierwsze parę dni spędziłam w żyjącej wspomnieniami dumnej historii pierwszej stolicy Fidżi, cichej, spokojnej i raczej sennej Levuce. Turystów tu bardzo niewielu, więc pojawienie się nowej twarzy jest od razu odnotowane. Zrazu byłam powszechnie brana za niejaką Carolyn, która dotarła do Levuki dwa dni przede mną i okazała się być bujną blondynką.
Najpopularniejszym sportem na Fidżi jest rugby. Jak Wam się podoba "piłka", którą grają dzieci?
Zatrzymałam się w najstarszym hotelu na Fidżi, zwanym Royal, a nie Colonial, jak mi się błędnie zdawało. Hotel od trzech pokoleń znajduje się w rękach tej samej rodziny i niektóre elementy jego wyposażenia zdają się pamiętać dzień otwarcia...
Mój pokój w Royalu
Jadalnia, salon i pokój bilardowy z olbrzymim stuletnim stołem do snookera mogłyby opowiedzieć wiele historii z awanturniczych czasów kolonizacji! Jedną z tych opowieści przytoczę za Waszym domniemanym przyzwoleniem.
Na początku 19. wieku wioskę Lovoni położoną wewnątrz krateru wulkanu, a osławioną brutalnością i krwiożerczością mieszkańców, odwiedził protestancki misjonarz. Gawędził sobie miło z wodzem wioski, znanym z wielkiego apetytu kanibalem, którego bardzo zaciekawiło wieczne pióro duszpasterza. Chcąc sobie zjednać wodza, misjonarz podał mu pióro "do potrzymania", a tenże wetknął je sobie we włosy. Rozmowa dobiegła końca i misjonarz bez zastanowienia i ostrzeżenia sięgnął po swoją własność. Nie wiedział, że dotknięcie włosów i głowy jest tutaj największą obrazą. Oburzony wódz chwycił za maczugę i roztrzaskał chrześcijańską głowę, po czym spożył nieszczęsnego misjonarza na obiad.
A propos krwiożerczości, w wodach Pacyfiku wokół Ovalau gęsto jest od rekinów (głównie white-tip reef sharks), ale i na nie wpływa zrelaksowana atmosfera: leniwie podpływały do nas podczas nurkowań, przyglądały się niekiedy ciekawie, a częściej obojętnie i niespiesznie powracały do swoich rekinich zajęć. Przyznam się Wam jednak, że tak niesamowita ich bliskość i obfitość (podczas jednego z zanurzeń straciłam rachubę!) wywołuje dreszczyk emocji, choć ten gatunek nie stanowi zagrożenia dla ludzi. Fidżyjczycy żartują, że ich rekiny, tak jak oni, piją kavę i dlatego są takie łagodne. O kavie będzie za chwilę.
Z Levuki lokalny odpowiednik azjatyckich songthaewów zabrał mnie do małej wioseczki Silana, gdzie Seru i Sala prowadzą "agroturystykę", wspierani przez piątkę dzieci. (Ich najmłodszy synek, zwany Billy Boy, wygląda zupełnie jak Mowgli z "Księgi Dżungli".) Ponieważ byłam jedynym gościem, zamieszkałam w zaskakująco dobrze wyposażonym, choć raczej czystym inaczej, przestronnym domku z nieczynną termą (powrót do zimnych pryszniców). Moi przemili gospodarze gotowali dla mnie smaczne fidżyjskie potrawy, których obfitość budziła lekkie obawy, że może chcą mnie najpierw podtuczyć, a potem... ;) Poznałam też tu smak naparu ze świeżych liści cytrynowych, za którym będę tęsknić.
W niedzielę wybrałam się z rodziną do kościoła. Według Seru na Fidżi jest "tysiąc" odłamów religii chrześcijańskiej, a moi gospodarze należą do Kościoła zwanego Assembly of God. Lub House of God. Lub coś podobnego ;) Już z daleka słychać było muzykę i głośne śpiewy dobiegające z drewnianej szopy mieszczącej kościół. Przez pierwszą godzinę zgromadzeni śpiewali i klaskali w ręce. Potem głos zabrał trochę onieśmielający pastor (prywatnie brat Seru), od czasu do czasu krzykiem i groźbami przypominający wiernym o miłosierdziu Boga. Pastor grzmiał przez godzinę, po czym przyszła pora na śpiewy, pełną uniesień, okrzyków i łez modlitwę w intencji chorych mieszkańców wioski, zebranie datków dyskretnie schowanych w małych, brązowych kopertach i po blisko trzech godzinach padł sygnał do rozejścia. Wszyscy uścisnęli sobie dłonie, błogosławiąc i tak dobiegło końca poranne nabożeństwo. Sala i jej córki wybrały się do kościoła jeszcze raz po południu, lecz ja jednak wolałam przetestować mój hamak zawieszony na plaży.
Zachody słońca w Silanie
Inny dzień upłynął nam pracowicie pod znakiem kokosa. Poznałam tu nowe sposoby na wykorzystanie tej pożytecznej rośliny. Do znanych mi już zastosowań (sok z młodego kokosa do gaszenia pragnienia oraz kokosowe mleko i śmietanka do gotowania) doszły następujące: zarodek kiełkującego kokosa jest pożywny i łatwo dostępny, a ze startego miąższu dojrzałych orzechów prostym domowym sposobem wytapia się olejek kokosowy. I właśnie tym się zajęliśmy. Najpierw należy zebrać spod drzew dojrzałe kokosy. Później trzeba je obrać z łupin i rozłupać. Maczetą. Następnie zasiada się do specjalnej tarki i trze, trze, trze... Starty miąższ zostawia się na słońcu, a potem wyciska z niego przez szmatkę (a w naszym przypadku chyba przez starą halkę...) śmietankę, którą gotuje się, ciągle mieszając, aż powstanie oczekiwany produkt końcowy, czyli wonny olejek, oraz produkt uboczny - smakowite kokosowe "skwarki". Na oleju kokosowym można smażyć np. cassavę (maniok) pozostałą z obiadu, lecz moja buteleczka zostanie pieczołowicie wtarta w skórę i włosy - moje i spokrewnionych dam - z nadzieją na rewelacyjne rezultaty ;) Dodam, że pomagałam jak najbardziej czynnie, o czym zaświadczyć mogą otarte palce!
Na jeden dzień wróciłam do Levuki, by w tutejszej chińskiej restauracji dać odpocząć kubkom smakowym oraz by zaznać luksusu ciepłego prysznica w Mary's Lodge, a następnie popłynęłam na maleńką Caqalai (wym. "thangalai").
Caqalai można obejść dookoła w 15-20 minut. Otoczona jest złotą, piaszczystą plażą, a zaledwie kilka - kilkanaście metrów od niej zaczynają się piękne ogrody koralowe. Na wysepce jest jedyny "ośrodek wypoczynkowy", prowadzony przez Kościół Metodystyczny, bliżej niesprecyzowana, lecz niewielka, liczba pracowników i garstka starannie wyselekcjonowanych gości. Mieszkaliśmy w przaśnych trzcinowych chatkach krytych strzechą. Brzmienie konchy przywoływało nas na posiłki, a po kolacji był czas na fidżyjską muzykę (na trzy gitary, instrumenty perkusyjne i tyle głosów, ilu chętnych i odważnych) i kavę.
Caqalai i moja bure na plaży
Kava to narodowy napój Fidżi, nie mający nic wspólnego z kawą. To napar ze sproszkowanych korzeni pieprzu metystynowego, który wygląda jak brudna woda i smakuje trochę pieprzowato, po którym język cierpnie, nerki pracują jak najęte, oczy robią się ociężałe i zaczyna się robić sennie... Podobno po kavowej libacji można zapomnieć własne imię. Regularne jej nadużywanie natomiast rozleniwia, co w pewnej mierze tłumaczy wszechobecną na wyspach atmosferę relaksu. Kiedyś kava towarzyszyła jedynie ważnym okazjom rodzinnym i społecznym, dziś staje się poważnym problemem, z którym rząd Fidżi próbuje walczyć.
Zachody słońca na Caqalai i wieczorni muzykanci
Moja codzienna rutyna na Caqalai, oprócz posiłków i wieczornej rozrywki, była nieskomplikowana. Sporo czytałam, pływałam z maską i rurką i podglądałam ryby, robiłam rundki wokół wysepki w towarzystwie tutejszych psów, trochę posiedziałam w wygodnym fotelu na plaży, trochę pobujałam się w hamaku, trochę poleżałam na piaseczku... Wakacje, proszę państwa! A ponieważ Drogi Ubezpieczyciel zwrócił mi niedawno koszty wizyty u lekarza w Australii, zafundowałam sobie ostatnie nurkowania w czasie tej podróży. Choć niestety wciąż przede mną pierwsze spotkanie z mantami, te ostatnie nury były godnym końcem wieńczącym dzieło (ze względu na nerwowość Siostry nie opiszę bardzo bliskich spotkań trzeciego stopnia z rekinami ;P)!
Jeden z wyspiarskich psów złapany na próbie kłusownictwa ;)
Licznym wężom morskim sąsiadująca z Caqalai maciupeńka Snake Island zawdzięcza swoją nazwę.
Podczas odpływu można było do miniaturowej Snake Island dotrzeć niemalże suchą stopą, a w drodze powrotnej, płynąc, podziwiać przepiękne rafy koralowe i zamieszkujące je kolorowe ryby.
Totem, jak sądzę, choć się nie upieram przy tej niesprawdzonej teorii
Po dwóch tygodniach wyspiarskiego błogostanu wróciłam na Viti Levu i na trzy ostatnie dni zatrzymałam się nieopodal stolicy, Suvy. To właśnie tam, w Raintree Lodge, rozłożona w hamaku w rozmiarze king size, nad stawem pokrytym liliami wodnymi, tworzyłam relację z pobytu na wyspach Fidżi. Te ostatnie dni upłynęły mi głównie na rozmyślaniach nad nieuchronnym i tak bliskim końcem mojej Wielkiej Przygody, lecz udało mi się także zmobilizować do działania. Zwiedziłam Muzeum Fidżi, gdzie można obejrzeć maczugi i kamienie, na których spokojni i pokojowo nastawieni mieszkańcy Fidżi rozłupywali czaszki swoich wrogów, oraz widelce kanibalów. Milutko :) Wybrałam się również do chronionego lasu tropikalnego w Colo-i-Suva, osławionego napadami i rozbojami, gdzie nad moim bezpieczeństwem czuwał strażnik parku narodowego, uzbrojony w maczetę!
To, proszę Państwa, sławne miejsce - kręcono tu pierwsze sceny filmu "Anakonda 2" :)
Oczywiście odwiedziłam też obowiązkowo miejskie targowisko, gdzie oczy raduje widok kolorowych warzyw i egzotycznych owoców, i gdzie można napić się bardzo soczystego soku z kumkwatów(G. i M. zrozumieją aluzję do soczystych soków!).
Obejrzałam też musztrę i paradę służb mundurowych... Myślę, że wedle zamysłu projektantów mundurów mają one ułatwić misję zabijania wrogów śmiechem!
I tak dobiegł końca mój pobyt na malowniczych wyspach Fidżi. Końca dobiegła też moja Wielka Podróż, którą miałam wielką przyjemność Wam i relacjonować. Dziękuję Wam wszystkim za nieustające wsparcie w drodze, Wasza "obecność" na moim blogu była dla mnie bardzo ważna! Do zobaczenia w Polsce :) Kwiaty i oklaski dla Czytelników!
Posty
